نجات یک نفر = نجات یک جامعه
جلسه آموزش مهارت های زندگی
در کشوری که پذیرای دومین جمعیت بزرگ پناهندگان ساکن و دیرین در جهان است، یافتن کمک برای پناهنده فاقد مدارک برای درمان مصرف مواد کار آسانی نیست. برای برخی از افغان های فاقد مدارک و مصرف کننده مواد که در محدوده گلشهر در مشهد زندگی می کنند، مانند علی بخشیان، مرکز گذری گلشهر تنها روزنه امید برای درمان است. به همراه سه مرکز دیگر که توسط دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد از سال 2010 حمایت می شوند، این مرکز خدمات جامع کاهش آسیب و درمان شامل توزیع سرنگ و سوزن، کاندوم، درمان جایگزین با متادون، کمک های اولیه، پانسمان، یک وعده غذای گرم، مشاوره اولیه، آموزش در حوزه اچ.آی.وی و مواد و ارجاع برای مشاوره داوطلبانه و تست اچ.آی.وی و دیگر خدمات مورد نیاز پزشکی مانند مشاوره روانپزشک، خدمات دندان پزشکی و بستری را برای پناهندگان افغانی ساکن ایران ارائه می کند. 
علی در حال آماده کردن غذا در محل گذری
علی چهار سال پیش در یکی از پاتوق های تزریق مواد در مشهد از وجود مرکز گذری گلشهر آگاه شد. برایش باور خدمات درمانی رایگان برای پناهندگان فاقد مدارک سخت بود، اما شانس خود را امتحان کرد. در سن 28 سالگی کارتن خواب و تزریق کننده مواد بود اما به سرعت راه خود را در مرکز گذری پیدا کرد. او استعداد شایانی در کلاسهای آموزشی از خود نشان داد و خدمات رسانان او را فردی حامی سایرین می دانستند. در سال 2012 برای دوره آموزشی که از طرف بهزیستی برای آموزش تیم سیار در نظر گرفته شده بود، معرفی شد. بعدها آموزشهای پیشرفته تری نیز در حوزه احیای قلبی - عروقی و مدیریت مسمومیت با مواد دید.
در سال 2013، علی برادرش رضا را به مرکز گذری معرفی کرد. رضا مصرف کننده کریستال بود که به تازگی از زندان آزاد شده بود. او به خاطر رفتار تند و خشن در پاتوق های تزریق مواد شهرت داشت و دردسری برای خانواده محسوب می شد. با پیگیری برادرش، رضا در برنامه درمان نگهدارنده با متادون مرکز گذری گلشهر ماند. در سال 2014 جوان ترین برادر جهت درمان مصرف مواد از تهران به مشهد آمد، او اکنون در برنامه درمان متادون است.
از چپ به راست: جواد، علی و رضا بخشیان
علی بخشیان اکنون یکی از اعضای تیم سیار مرکز گذری گلشهر است و حضور فعال او دلیلی برای عملکرد موفق این تیم است. رضا بخشیان در بخش ساختمان مشغول است و با مادر و خواهر معلولش زندگی می کند. جواد بخشیان به آینده امیدوار است و روزی را می بیند که مانند برادرانش اولین سال ماندن در درمان نگدارنده را به عنوان راه بهبودی، جشن بگیرد..
|
|
